oo1 ,, Ładnie Ci w mojej koszulce "

Zeszłam na dół. Wtedy Elijah przedstawił mnie temu drugiemu:

-Caroline, Klaus – powiedział.

Facet o imieniu Klaus spojrzał się na mężczyznę obok.

-Mogę cię na stronę bracie?? –zapytał.

Skinęłam głową i bracia odeszli  ode mnie. Poszłam do salonu. Rozwaliłam się na kanapie i włączyłam TV.

Byłam strasznie głodna. Podeszłam do barku, ale tam był sam alkohol. Poszłam więc do kuchni.

W lodówce były tylko jajka. Zrobiłam sobie jajecznice. Zjadłam ją, ale nadal byłam strasznie głodna.

Po chwili do kuchni weszli dwaj bracie. Obaj był i zdenerwowani.

-Nie jedz tego i tak ci to nic nie da – powiedział Klaus.

-Musimy iść na polowanie, ale lepiej niech Caroline nie idzie. –mówił Elijah.

-To kto z nią zostanie?? –zapytał.

Chrząknęłam, żeby zwrócić na siebie uwagę. Ale oni nadal zachowywali się jakby mnie tam nie było.

-Dobra Klaus to ty z nią zostań, a ja poszukam czegoś dojedzenia dla niej.

I w nadludzkim tempie wybiegł z domu. W kuchni zapadła głucha cisza. Klaus stał przy drzwiach, a ja siedziałam przy stole. Nie wiedziałam czy mam się coś odezwać. Wtedy on odchrząknął i powiedział:

-Ładnie ci w mojej koszulce.- wydawało mi się czy on się uśmiechnął.

-Dzięki. Nie wiedziałam, że jest twoja. Jak chcesz to ci ja oddam. – powiedziałam, dopiero po chwili dotarł do mnie sens tych słów.

-Teraz?? – zapytał z chytrym uśmieszkiem.

-Nie.!! – odpowiedziałam zbulwersowana. – Jak będę mieć swoje ubrania.

Z uśmieszkiem na twarzy wyszedł z kuchni. Siedziałam sama myśląc o tym co się wczoraj wydarzyło.

Po chwili w mojej kieszeni zaczął wibrować telefon i rozbrzmiała piosenka Michel Telo Ai - se eu te pego.

Odebrałam szybko telefon. To była mama.

-Słucham ??– powiedziała.

-Kochanie, gdzie ty jesteś?? Nic ci nie jest?? Dzwoniłam do ciebie wczoraj cały wieczór, ale nie odbierałaś.

- Nic mi nie jest mamusiu. Jestem u znajomych. Nocowała u nich. Za niedługo powinnam być.

-Ale na pewno nic ci nie jest??

-Nie mamo… Przecież z tobą rozmawiam, więc raczej nic minie jest.

-No dobra… Potem pogadamy Kocham Cię mała.

-Też cię Kocham Mamo.

Do kuchni znów wszedł Klaus.

-Kocham Cię mamo – powiedział naśladując mój głos.

Szybko wstała i pobiegłam za nim. Znalazłam go w salonie. Wzięłam poduszkę z sofy i rzuciłam w Klausa.

Złapał ja i rzucił ją we mnie. Rzuciłam go jeszcze raz poduszką. Jea… tym razem trafiłam w głowę. Chyba się wkurzył, trzeba zwiewać-podpowiadał mi mój instynkt.

Wbiegłam po schodach do góry i zrobiłam wielkie bum…

-Auć…. To bolało.

-Bo miało boleć.- odpowiedział.

Obrócił mnie tak, że leżeliśmy do siebie twarzami. Cały czas przygniatał mnie swoim ciężkim cielskiem.

-Ciężki jesteś. –powiedziałam.

W odpowiedzi usłyszałam tylko donośny śmiech Klausa. Śmiał się jak murzyn do sera. Gdy do domu wszedł Elijah z jakaś dziewczyna. Znałam tą dziewczynę.

Klaus się zamknął. Ja byłam przerażona. Dalej byłam przygniatana do podłogi.

Patrzała na mnie przerażonym wzrokiem.

-Co wy do cholery robicie na tej podłodze??- zapytał Elijah.

-My…. Nic, a co mielibyśmy robić??- zapytał go Klaus.

-No a widzisz tu kogoś innego. A tak w ogóle nie odpowiadaj pytaniem na pytanie, w domu cię nie wychowali. – powiedział.

-Mieszkamy cały czas razem, debilu.

W końcu ze mnie szedł. Zbiegłam na dół. To była Monika. Dziewczyna, która kleiła się do mojego byłego.

Byłam wściekła. Krwawiła, poczułam, że zęby mi się wydłużają. Dziewczyna zaczęła krzyczeć i wierzgać nogami.

Wbiłam jej się w szyję. Piłam, a głód powoli ustępował.

-Dobra wystarczy mała. Nie chcemy jej zabić.- powiedział Elijah.

Ale ja piłam, wypiłam do dna i odrzuciłam ciało na bok. Złość do tej dziewczyny w końcu mi ustąpiła.

-No super i teraz co my zrobimy z tym ciałem?? –zapytał Klaus.

-Położymy na cmentarzu tak jakby jakieś zwierze ją zaatakowało. – powiedziałam.

-Co może wiewiórka. – zapytał Elijah.

Uśmiechnęłam się i znów poszłam do salonu. Oba bracia za mną.

-Znałaś ją?? – zapytał Klaus.

-Tak… Nawet bardzo dobrze. Głupia szmata. – powiedziała zwięźle i na temat.

Spojrzeli na siebie. Klaus podszedł do komody i wyciągnął z niej pierścień z lapis-lazuli. Podam mi go.

-Na co mi to?? – zapytałam.

-Po to, żebyś mogła chodzić na słońcu. – odpowiedział i było słychać tylko trzask głównych drzwi.

Spojrzałam na Elijaha pokręcił głową i wyszedł z pokoju.

Wstała z kanapy i wyszłam z domu. Powoli, rozmyślając nad tym co zrobiłam, szłam w stronę domu.

Otwierałam właśnie furtkę gdy zobaczyłam, że ktoś rozmawia z moją matka.

-Czy może Monika jest u pani w domu?? – zapytała.

To musiała być jej matka.